Polio Immunizacja

Sutter i in. (Wydanie 14 września) wspiera stosowanie doustnej szczepionki przeciw polio (OPV) oraz inaktywowanej szczepionki przeciw polio (IPV) w celu zwiększenia poziomu odporności, szczególnie w przypadku polioawirusa typu 3. W załączonym artykule redakcyjnym John2 wspiera program IPV-only, zamiast programu IPV, a następnie OPV, w krajach, w których dziki wirus polio jest nadal endemiczny.
W latach 70. XX w. W Izraelu, na Zachodnim Brzegu iw Strefie Gazy nadal występowały przypadki choroby Heinego-Medina, pomimo dużego zasięgu czterech dawek OPV. W 1976 r. Połowa 77 przypadków w Gazie wystąpiła u w pełni uodpornionych dzieci. W 1978 r. Przyjęliśmy nowy program, łączący OPV (cztery dawki) i IPV (dwie dawki) w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu. Po tej zmianie nastąpił gwałtowny spadek liczby przypadków poliomyelitis, przy czym występowały tylko sporadyczne przypadki
Izrael nadal korzystał z OPV, z wyjątkiem dwóch dzielnic, w których IPV był używany samodzielnie. W 1988 r. Wybuchła epidemia 15 przypadków porażenia dziecięcego chorobą Heinego-Medina wśród młodych dorosłych w dzielnicy, w której stosowano wyłącznie IPV. Po tym epizodzie Izrael przyjął wspólny program IPV-OPV stosowany w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu.
Od 1988 r. Nie stwierdzono żadnych przypadków w żadnym z trzech obszarów. Badania serologiczne wykazują wysokie miana przeciwciał neutralizujących (<1: 8) przeciwko wirusom polio i 2. Dzieci otrzymujące zarówno OPV, jak i IPV mają wyższy poziom odporności, szczególnie w przypadku szczepów typu 3.4
Po ustanowieniu Autonomii Palestyńskiej w 1994 roku nastąpił napływ osób powracających z krajów, w których polio było endemiczne, a dziki wirus polio wykryto w ściekach w Strefie Gazy. Połączony program jest kontynuowany, uzupełniany przez częste krajowe dni immunizacji przy użyciu OPV.
Kombinacja OPV-IPV zwalczała chorobę Heinego-Medina w tym obszarze, w tym przypadki związane ze szczepionką, 5 pomimo wejścia na polio wirusa z sąsiadujących obszarów, gdzie choroba Heinego-Medina była chorobą endemiczną. Kombinacja szczepionek zapewnia doskonałą ochronę osobniczą, zmniejsza szansę, że dziki wirus polio będzie replikować i zapobiegnie przypadkom związanym z szczepionką.
W przypadku samego IPV istnieje ryzyko, jakie stwarza importowany wirus polio. Zalecamy ostrożność przy korzystaniu z programu wyłącznie dla IPV w obszarach, w których nadal możliwy jest obrót lub importowanie dzikiego wirusa polio. Sutter i in. zwróć uwagę, że połączony program OPV-IPV jest bezpieczniejszy.
Theodore H. Tulchinsky, MD, MPH
Ministerstwo Zdrowia, Jerozolima 91010, Izrael
Natan Goldblum, Ph.D.
Hadassah-Hebrew University, Jerusalem 91120, Israel
5 Referencje1. Sutter RW, Suleiman AJM, Malankar P. i in. Badanie dodatkowej dawki czterech szczepionek przeciw wirusowi polio. N Engl J Med 2000; 343: 767-773
Full Text Web of Science MedlineGoogle Scholar
2. John TJ. Końcowe etapy globalnej eradykacji polio. N Engl J Med 2000; 343: 806-807
Full Text Web of Science MedlineGoogle Scholar
3. Tulczinsky TH, Abed A, Shaheen S i in. Dziesięcioletnie doświadczenie w zwalczaniu choroby Heinego-Medina poprzez połączenie żywych i zabitych szczepionek w dwóch rozwijających się obszarach. Am J Public Health 1989; 79: 1648-1652
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
4. Tulczinsky TH, Handsher R, Melnick JL, i in Status odpornościowy dla różnych szczepów dzikiego wirusa polio u dzieci w Strefie Gazy immunizowanych żywą atenuowaną szczepionką doustną w monoterapii w porównaniu z kombinacją żywych i inaktywowanych szczepionek. J Viral Dis 1993; 1: 5-13
Google Scholar
5. Goldblum N, Gerichter CB, Tulczinsky TH, Melnick JL. Kontrola poliomyelitis w Izraelu, na Zachodnim Brzegu iw Strefie Gazy: zmiana strategii w celu wykorzenienia w obszarze endemicznym. Bull World Health Organ 1994; 72: 783-796
Web of Science MedlineGoogle Scholar
Subkontynent indyjski staje się ostatnim rezerwuarem wirusa polio na całym kontynencie azjatyckim.1 Główną przeszkodą w zwalczaniu wirusa na subkontynencie indyjskim jest wyjątkowo wysoka gęstość zaludnienia. Nawet przy 90-procentowym zasięgu szczepień na obszarze 1000 osób na kilometr kwadratowy, 100 osób pozostaje podatnych – sytuacja podobna do tej w wielu krajach, które nie mają programu szczepień.2 Pełne (100 procent) zasięg szczepień może rozwiązać problem, ale to jest oczywiście niemożliwe. Strategia na subkontynencie indyjskim powinna położyć większy nacisk na dynamiczne programy nadzoru w przypadkach ostrego porażenia wiotkiego, z szybkim, domowym zabezpieczeniem powstrzymującym .
Podczas programu eliminacji wirusa ospy w ramach Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w 1973 r. Indie przerwały ogólnokrajową kampanię i zorganizowały intensywny program aktywnego nadzoru nad przypadkami z bardzo ograniczonymi szczepieniami ochronnymi. W ciągu 18 miesięcy przenoszenie ospy całkowicie ustało. Ospa i polio są różne, ale zasada jest taka sama. W kilku stanach, w których choroba Heinego-Medina jest chorobą endemiczną, krajowe dni immunizacji są obecnie połączone z aktywnym nadzorem.
Na subkontynencie indyjskim trwa intensywna kampania na rzecz walki z polio, wykorzystująca strategię zalecaną przez WHO. Jeśli kampania nie zmniejszy szybkości transmisji, użycie krajowych dni szczepień i aktywny nadzór z pewnością byłoby lepszym rozwiązaniem niż zwiększenie dawki OPV lub dodanie IPV. Strategia eradykacji powinna opierać się bardziej na obserwacji empirycznej.
Isao Arita, MD
Miyuki Nakane
Agencja Współpracy Międzynarodowego Zdrowia, Kumamoto City 862-0901, Japonia
3 Referencje1. Arita I, Nakane M. Czy eradykacja polio powiodła się, osiągając docelowy rok 2000. Jpn J Infect Dis 2000; 53: 6-10
Web of Science MedlineGoogle Scholar
2. Arita I, Wickett J, Fenner F. Wpływ gęstości zaludnienia na programy szczepień. J Hyg (Lond) 1986; 96: 459-466
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
3. Arita I. Scenariusz, w jaki sposób eliminacja polio postępuje z Ostatnią grą . Przedstawiona na konferencji na temat postępów w eliminacji polio: Strategie szczepień dla gry końcowej, 28-30 czerwca 2000 r. Paryż: Institut Pasteur (w druku) .
Google Scholar
Odpowiedź
Dr Sutter i odpowiedź kolegi:
Do redaktora: Na podstawie doświadczeń w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu oraz po wybuchu epidemii poliomyelitis w 1988 r. Izrael przyjął sekwencyjny, połączony harmonogram IPV (w wieku 2, 4 i 12 miesięcy) i OPV ( po 4, 6 i 12 miesiącach oraz po 6 latach). Zastosowanie harmonogramu sekwencyjnego było pionierem Danii w 1968 roku Węgry przyjęły sekwencyjny harmonogram na początku lat 90., podobnie jak Litwa.1 Stany Zjednoczone zaleciły sekwencyjny harmonogram (IPV na 2 i 4 miesiące i OPV na 6 do 18 miesięcy i na 4
[patrz też: gruczolak brodawki vatera, fosfolipazy, ropnica ]
[podobne: polopiryna s ulotka, ropnica, olx augustow ]