Rokowanie nowotworów związanych z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową ad

Przeszukaliśmy ten rejestr w okresie od stycznia 1977 r. Do 31 grudnia 1992 r. W przypadku pacjentów z głęboką lub żylną zakrzepicą w zatorach płucnych (kody 451.00 i 450.99 odpowiednio w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, 8. rewizja). ) 15 podczas co najmniej jednej hospitalizacji (63.196 pacjentów). Łącząc te informacje z danymi z duńskiego rejestru chorób nowotworowych, wykluczono pacjentów, u których nie rozpoznano pierwotnej (idiopatycznej) zakrzepicy ani zatorowości płucnej10, a mianowicie tych, którzy otrzymali diagnozę raka (innego niż nieczerniakowy rak skóry) przed zdarzeniem zakrzepowo-zatorowym ( 11 313 pacjentów), przeszli operację w ciągu sześciu miesięcy przed zdarzeniem zakrzepowo-zatorowym (13 735), byli w ciąży lub urodzili się w ciągu dziewięciu miesięcy przed lub trzy miesiące po zdarzeniu zakrzepowo-zatorowym (242), lub otrzymali wtórną diagnozę żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej w zapis wypisu (10 585). Po tych wyłączeniach w badaniu pozostało 27 321 pacjentów z pierwotną żylną chorobą zakrzepowo-zatorową (43,2% początkowych 633,196). Od 1943 r. Duński Rejestr Raka16 prowadzi rejestr wszystkich pacjentów w Danii z nowotworami złośliwymi, a także łagodnymi nowotworami ośrodkowego układu nerwowego i brodawczakami układu moczowego. W rejestrze tym zakres rozprzestrzeniania się guza w chwili rozpoznania jest klasyfikowany jako zlokalizowany, regionalny, przerzutowy do odległych miejsc lub nieznany. Wszystkie zapisy dotyczące 27 321 pacjentów z pierwotną żylną chorobą zakrzepowo-zatorową były związane z Duńskim Rejestrem Nowotworowym w celu zidentyfikowania osób, które do 31 grudnia 1993 r. Otrzymały diagnozę raka w momencie wystąpienia zdarzenia zakrzepowo-zatorowego (3135 pacjentów) . Trzy kohorty ustalono w zależności od odstępu czasu pomiędzy rozpoznaniem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej a diagnozowaniem nowotworu: pacjenci, u których zdiagnozowano raka podczas hospitalizacji z powodu pierwotnej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (668), u pacjentów, u których rozpoznano raka w ciągu pierwszego roku po hospitalizacji w przypadku żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (560) oraz pacjentów, u których zdiagnozowano raka od do 17 lat po hospitalizacji z powodu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (1907). Pacjenci z drugiej i trzeciej grupy zostali opisani we wcześniejszym raporcie na temat ryzyka zachorowania na raka po żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej.10
Dla każdej z trzech kohort pacjentów z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową grupę pacjentów, którzy nie byli hospitalizowani z powodu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, wybrano losowo z Duńskiego Rejestru Nowotworowego i służyli jako grupa kontrolna. Dla każdego pacjenta z rakiem i żylną chorobą zakrzepowo-zatorową dobrano 10 pacjentów kontrolnych w zależności od rodzaju raka (na trzycyfrowym poziomie kodowania Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, 7. rewizja), 17 płci, wieku w momencie rozpoznania choroby rak (w 10-letnich grupach wiekowych) i rok rozpoznania raka (pięcioletnie okresy kalendarzowe). Jeden pacjent w kohorcie z rozpoznaniem raka od do 17 lat po żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej został wykluczony, ponieważ nie było możliwe znalezienie dopasowanych osób. W przypadku 9 innych pacjentów stwierdzono mniej niż 10 kontroli. Tak więc, u pacjentów z rozpoznaniem raka w momencie zdarzenia zakrzepowo-zatorowego, znaleziono 6668 kontroli; dla osób z rozpoznaniem raka w ciągu roku od zdarzenia zakrzepowo-zatorowego stwierdzono 5586 kontroli; a dla osób z rozpoznaniem raka od do 17 lat po zdarzeniu zakrzepowo-zatorowym znaleziono 19 042 kontroli
[przypisy: gorączka zwalniająca, dentysta legnica, ropnica ]
[więcej w: wemurafenib, tropikalne drzewo krzyżówka, przewlekłe zapalenie wyrostka robaczkowego ]