Udoskonalone światło-mikroskopowe wykrywanie zarodników mikrosporydowych w stolcu i aspirynach dwunastnicy czesc 4

Chociaż inne pierwiastki kałowe, takie jak drożdże, czasami zabarwione na czerwono, można je odróżnić od zarodników mikrosporydii przez ich większy rozmiar i intensywniejsze zabarwienie. Kilka bakterii również zabarwiło czerwonawe, ale miało kształt okrągły lub prętowy, bardziej równomiernie poplamione i nigdy przezroczyste. Figura 3. Figura 3. Transmisyjna mikroskopia elektronowa indywidualnego przetrwalnika E. bieneusi z kału człowieka zakażonego HIV z mikrososporidiozą jelitową potwierdzoną przez biopsję. Zarodnik zawiera polarne rurki (litej strzały), wtrąceń elektronowe (I) i warstwę końcową (otwarta strzałka).
Zarodniki mikrosporydowe wykryto za pomocą mikroskopii świetlnej we wszystkich próbkach kału od 4 retrospektywnie badanych pacjentów z potwierdzoną przez biopsję mikrosporidiozą jelitową, ale w żadnej z próbek od 12 ochotników nie zakażonych HIV. Obecność przetrwalników mikrosporydowych w tych próbkach kału zweryfikowano za pomocą badania mikroskopowego materiału kałowego metodą mikroskopii elektronowej (ryc. 3).
Bezpośrednie smugi wytworzone z nieskoncentrowanych zawiesin stolca-formaliny były lepsze od otrzymanych w przypadku każdej z ocenianych przez nas procedur zatężania. Sedymentacja odśrodkowa, oparte na flotacji stężenie stolca i wirowanie przez nieciągłe gradienty nie spowodowały koncentracji zarodników mikrosporydii i nie rozdzielały zarodników w odpowiedni sposób od bakterii. Zastosowanie techniki formalin-octan etylu i metody flotacji prowadziło do znacznej utraty zarodników mikrosporydii i wyników fałszywie ujemnych dla trzech z ośmiu próbek kału od pacjentów z mikrosporidiozą potwierdzoną przez biopsję.
Ocena epidemiologiczna
Rycina 4. Rycina 4. Tkanka jelita zawierająca zarodniki Gram-dodatnie (strzałka) w gnieździe zrogowaciałym na początku Blunted Villus (Barwienie Brązowo-Brennowe, × 1750). Wyniki prospektywnego badania 215 próbek kału u 134 osób zakażonych HIV zestawiono w Tabeli 1. Mikrosporidiozy nie zdiagnozowano u żadnego z pacjentów z ostrą biegunką lub bez biegunki. Jednak u czterech pacjentów z wyniszczającą przewlekłą wodnistą biegunką, utratą masy ciała i niską liczbą CD4 (zakres od 0,003 do 0,029 x 109 na litr [3 do 29 na milimetr sześcienny]) wystąpiły zarodniki mikrosporydionowe (170 do 2460 zarodników na 100 pól immersyjnych) we wszystkich 14 kolejno badanych próbkach kału. U wszystkich czterech pacjentów rozpoznanie mikrosporidiozy jelitowej zostało następnie potwierdzone przez mikroskopię świetlną tkanki jelita czczego, w której zarodniki gram-dodatnie zidentyfikowano w nadjądrowych lokalizacjach zakażonych enterocytów (ryc. 4). Mikroskopia elektronowa potwierdziła obecność typowej ultrastruktury przetrwalników u trzech pacjentów, ale nie ujawniła żadnych zarodników mikrosporydii u czwartego pacjenta, u którego w skrawkach tkankowych wykryto niewiele pasożytów za pomocą mikroskopii świetlnej i mniej zarodników mikrosporydowych stwierdzono w próbkach kału i dwunastnicy. Spośród ośmiu pacjentów z niewyjaśnioną przewlekłą biegunką, u których badanie stolca nie wykazało zarodników mikrosporidów, nie określono przyczyny biegunki w później zbadanych okazach jelita cienkiego. U jednego z tych pacjentów zapalenie okrężnicy wywołane przez cytomegalowirus rozpoznano za pomocą biopsji kolonoskopowej. Próbki kału u kolejnych dwóch z dziewięciu pacjentów z niewytłumaczalną przewlekłą biegunką, którzy nie przeszli oceny endoskopowej, miały niewielką liczbę przetrwalników mikrosporidiów (1 do 16 zarodników na 100 pól zanurzenia w oleju).
Wykrywanie zarodników w aspiratach dwunastnicy
Gdy czterech pacjentów w badaniu prospektywnym, którzy otrzymali próbki kału zawierające przetrwalniki mikrosporidii, wykonano endoskopię, znaleziono spory w tkankach jelita cienkiego i dwunastnicy
[hasła pokrewne: sinupret tabletki ulotka, wemurafenib, indix combi ]