Wpływ terapii antybiotykami na gęstość opornych na wankomycynę Enterococci w kale skolonizowanych pacjentów ad 5

Pokazuje wzrost gęstości enterokoków opornych na wankomycynę oraz aerobowych i fakultatywnych gram-ujemnych prątków w kale, który był związany z doustną ekspozycją na klindamycynę u jednego pacjenta. Do antybiotyków podawanych doustnie podawano metronidazol, klawikanian amoksycyliny, klindamycynę i wankomycynę. Do podawanych dożylnie antybiotyków przeciwtlenowych zaliczano wankomycynę, piperacynę-tazobaktam, ampicylinę-sulbaktam, meropenem, imipenem-cylastatynę, cefoksytynę, ceftriakson, alatrofloksacynę, klindamycynę i metronidazol. Dwóch pacjentów, u których kolonizacja o wysokiej gęstości nie została utrzymana podczas terapii antybiotykowymi antybiotykami, otrzymywało tazobaktam piperacyliny; izolaty od tych pacjentów wykazywały wysoki poziom oporności na piperacylinę (minimalne stężenie hamujące, 1056 .g na mililitr). W poprzednim raporcie stężenie piperacyliny w kale wahało się od niewykrywalnej do 276 mg na kilogram podczas leczenia dożylnym piperaacyną-tazobaktamem.17
Po zaprzestaniu stosowania antybiotyków o działaniu przeciwtlenkowym gęstość opornych na wankomycynę enterokoków zmniejszyła się u wszystkich 19 pacjentów, u których pobrano próbki cztery lub więcej tygodni później. Dziewięciu pacjentów obserwowano aż jeden lub więcej pomiarów wykazało, że poziomy były niewykrywalne (dolna granica wykrywalności, około 2,8 log na gram). Średni okres między odstawieniem antybiotyków a wykryciem niewykrywalnych poziomów enterokoków opornych na wankomycynę w stolcu wynosił 17,4 tygodni (zakres od 6 do 20).
Wpływ schematów przeciwnaczyniowo-antybiotykowych i schematów leczenia antybiotyków bez działania przeciwmiażdżycowego
Rycina 2. Ryc. 2. Wpływ na gęstość opornych na wankomycynę enterokoków w kale terapii z schematami antylitotowo-antybiotycznymi u 13 pacjentów i schematów leczenia antybiotyków o minimalnej aktywności przeciwjaskrowej u 10 pacjentów. Wybrany izolat od każdego z badanych pacjentów wykazywał wysoki poziom oporności na wankomycynę (minimalne stężenie hamujące,> 60 .g na mililitr) i ampicylinę (minimalne stężenie hamujące,> 256 .g na mililitr). Izolaty od pacjentów, którzy otrzymywali cyprofloksacynę lub lewofloksacynę w ramach schematu antybiotyków o minimalnej aktywności przeciwtlenowej, wykazywały wysoki poziom oporności na cyprofloksacynę in vitro (minimalne stężenie hamujące,> 100 .g na mililitr), ale nie lewofloksacyny (minimalne stężenie hamujące,> 10 .g, ale <100 .g na mililitr). Izolaty od dwóch pacjentów otrzymujących trimetoprim-sulfametoksazol były oporne na ten czynnik in vitro. Wszystkie antybiotyki podawano dożylnie, chyba że droga została określona jako doustna.
Rycina 3. Rycina 3. Wpływ terapii na schematy antyjarekobicko-antybiotykowe i schematy leczenia antybiotykami o minimalnej aktywności przeciwnaczyniowej na gęstość opornych na wankomycynę Enterococci w próbkach kału od 69-letniego męskiego domu opieki z danymi z powodu wypadków mózgowo-naczyniowych . Pacjent początkowo otrzymywał schemat antybiotykoterapii antybiotykowej składający się z dożylnego meropenemu i wankomycyny przez 17 dni, poczynając od tygodnia 1. Następnie otrzymał schemat antybiotyków o minimalnej aktywności przeciwtlenowej: doustny trimetoprim-sulfametoksazol (TMP-SMX) przez pięć dni, rozpoczynając w 10 tygodniu, a następnie lewofloksacynę doustną (Levo) przez trzy dni
[hasła pokrewne: tętno dziwaczne, wemurafenib, amyloza ]
[więcej w: wemurafenib, tropikalne drzewo krzyżówka, przewlekłe zapalenie wyrostka robaczkowego ]