Wpływ terapii antybiotykami na gęstość opornych na wankomycynę Enterococci w kale skolonizowanych pacjentów ad 6

Trzeci reżim składał się z kombinacji dwóch rodzajów antybiotyków: podawano dożylnie piperacylinę-tazobaktam (PT) i cefepim (C) przez 8 dni, a następnie cyprofloksacynę doustną (Cipro) przez 10 dni. Czwarty reżim składał się z dożylnej wankomycyny – antybiotyku przeciwtlenkowego – przez 14 dni. Hodowle próbek środowiskowych pobranych z łóżka nocnego pacjenta i bielizny pościelowej były dodatnie w ciągu tygodnia 20, podczas gdy hodowle próbek z klatki piersiowej i poręczy pacjenta były ujemne. Hodowle wszystkich czterech typów próbek środowiskowych uzyskanych w 24 i 27 tygodniu były negatywne. Wzory na elektroforezie w żelu pulsacyjnym w trzech izolatach otrzymanych z hodowli kału i izolatu uzyskanego z hodowli próbki środowiskowej były identyczne. Odporne na wankomycynę enterokoki były wykrywalne we wszystkich próbkach. Wpływ schematów antybiotykoterapii i antybiotyków na antybiotyki o minimalnej aktywności przeciwtlenkowej na gęstość opornych na wankomycynę enterokoków w kale przedstawiono na rycinie 2. Dziesięciu z 13 pacjentów, którzy otrzymali schematy antybiotykoterapii antybiotykowej, miało zwiększoną liczbę organizmów więcej niż 1,0 log na gram (średni wzrost, 2,2 log na gram), w porównaniu z 0 na 10 pacjentów, którzy otrzymali schematy antybiotyków o minimalnej aktywności przeciwtlenowej (P = 0,006). Średnia zmiana w próbkach kału u tych 10 pacjentów zmniejszyła się o 0,6 log na gram. Trzech pacjentów otrzymywało oba rodzaje schematów w różnym czasie; wzrost liczby organizmów w kale o co najmniej 1,0 log na gram wystąpił we wszystkich trzech przypadkach podczas schematów leczenia przeciwgorytmiczno-antybiotykowego, ale w żadnym z trzech przypadków podczas innego typu schematu (P = 0,1). Figura 3 pokazuje zmiany w gęstości enterokoków opornych na wankomycynę w kale związane z ekspozycją na różne reżimy antybiotykowe u jednego pacjenta.
Gdy porównano schematy leczenia antybiotykami z antybiotykami ze schematami antybiotyków o minimalnej aktywności przeciwtlenowej, nie stwierdzono istotnych różnic w długości leczenia przed zmierzeniem gęstości w próbkach kału (średnia . SE, 8,3 . 1,8 i 10,2 . 2,3 dni; = 0,44), całkowita liczba antybiotyków otrzymanych przed analizowanym schematem dawkowania (średnia . SE, 4,0 . 0,49 i 3,8 . 0,53, P = 0,8), lub wyniki pacjentów Karnofsky (średnia . SD, 34,0 . 3,4 i 28,6 . 3,4; P = 0,29). Zmiany w gęstości związane z dwoma rodzajami terapii nie różniły się istotnie między ośrodkiem opieki doraźnej a zakładem opieki (dane niepokazane). Antykotykobójcze schematy antybiotyków częściej zawierały co najmniej dwa antybiotyki niż schematy antybiotyków o minimalnej aktywności przeciwtlenowej (9 z 13 vs 2 z 10 schematów, P = 0,04). Nie było jednak istotnej różnicy w zmianie gęstości pomiędzy stosowaniem jednego antybiotyku przeciwtlenowego a stosowaniem schematu obejmującego dwa lub więcej takich antybiotyków (średnie zwiększenie liczby organizmów, 2,7 . 2,0 log i 2,1 . 2,6 log na gram, P = 0,64). Porównanie 4 schematów, które składały się z jednego antybiotyku anteriodowego z 10 schematami antybiotyków o minimalnej aktywności przeciwtlenowej, również ujawniło istotną różnicę gęstości pomiędzy grupami (P = 0,01).
Wyniki kultur środowiskowych
Dwadzieścia jeden zestawów kulturowych próbek środowiskowych uzyskano od 10 pacjentów z nietrzymaniem stolca
[patrz też: niemiarowość zatokowa, rak brodawki vatera, gorączka zwalniająca ]
[patrz też: przewlekłe zapalenie wyrostka robaczkowego leczenie, strój elsy z krainy lodu allegro, liszaj rumieniowaty ]