Zwiększenie częstości występowania opornego na wiele leków Streptococcus pneumoniae w Stanach Zjednoczonych ad 6

W latach 1995-1997 ogólny odsetek izolatów opornych na działanie ofloksacyny znacznie wzrósł (z 2,6 procent do 3,8 procent, P = 0,01 w teście chi-kwadrat dla trendu) (rysunek 1A); wielkość wzrostu nie różniła się między opornymi na penicylinę i wrażliwymi na penicylinę izolatami. W latach 1995-1998 ogólny odsetek izolatów opornych na trzy lub więcej klas leków wzrósł znacząco (z 9 do 14 procent, P <0,001 dla testu chi-kwadrat dla trendu) (wykres 1A), podobnie jak odsetek izolaty oporne na amoksycylinę, erytromycynę i trimetoprim-sulfametoksazol, leki reprezentujące trzy klasy środków doustnych powszechnie stosowane w leczeniu zapalenia ucha środkowego (od 2% w 1995 r. do 9% w 1998 r., P <0,001 przez test chi-kwadrat dla tendencji ). Dyskusja
W latach 1995-1998 izolaty S. pneumoniae, które były oporne na penicylinę, stawały się coraz bardziej odporne na inne czynniki (ryc. 1B). W 1995 r. na 11 izolatów pneumokoków (9 procent) był oporny na co najmniej trzy różne klasy leków; w 1998 r. wskaźnik ten wzrósł do prawie na 7 (14 procent). Chociaż w 1998 r. 65 procent izolatów pneumokokowych pozostało podatnych na wszystkie badane leki, problem infekcji spowodowanych przez oporne na wiele leków S. pneumoniae pogarsza się. Ponieważ ponad jedna trzecia izolatów jest oporna na co najmniej jeden środek przeciwbakteryjny, lekooporne pneumokoki stają się poważnym problemem klinicznym. Jak podkreśla tabela 2, izolaty wrażliwe na penicylinę rzadko są oporne na inny czynnik, podczas gdy izolaty odporne na penicylinę są prawdopodobnie oporne na wiele innych czynników. Wybór skutecznej terapii dla pacjentów z lekoopornymi infekcjami pneumokokowymi staje się coraz trudniejszym zadaniem. Grupy ekspertów opracowały zalecenia dotyczące leczenia w celu uwzględnienia rosnącej trudności w leczeniu zakażeń pneumokokowych w erze szczepów opornych na środki przeciwdrobnoustrojowe. 23-25
Makrolidy nowej generacji i fluorochinolony stały się popularne w leczeniu chorób pneumokokowych i empirycznego leczenia infekcji dróg oddechowych. [24] Zauważalnie, nasze dane wskazują, że oporność na erytromycynę rośnie wśród pneumokoków, a oporność na nowsze makrolidy można wywnioskować z badań izolatów dla podatność na erytromycynę 20,26
W 1998 r. Oporność na środki fluorochinolonowe była niezbyt częsta wśród izolatów z naszych miejsc obserwacji oraz w innych badaniach. 27-29 W latach 1995-1997 nastąpił jednak 50-procentowy wzrost odsetka izolatów, które były oporne na ofloksacynę. Wzrost w czasie proporcji izolatów, które są oporne na ofloksacynę, budzi obawy, że oporność na inne fluorochinolony stanie się bardziej powszechna. W ostatnim raporcie z Kanady, badacze stwierdzili znaczny wzrost odsetka izolatów pneumokoków od dorosłych, dla których MIC ciprofloksacyny wynosiło co najmniej 4 .g na mililitr (z braku w 1988 i 1993 r. Do 3 procent izolatów w 1997 i 1998 r.) .27 Stwierdzono, że oporność na fluorochinolony wynika z mutacji w genach kodujących podjednostki topoizomerazy IV (parC) i gyrazy DNA A (gyrA) .30 Stwierdziliśmy, że prawie wszystkie izolaty oporne na lewofloksacynę były również oporne na trovafloksacynę; mając na uwadze, że izolaty mogą być oporne na lewofloksacynę z powodu mutacji w miejscu parC lub gyrA, wydaje się, że mutacje w obu regionach są niezbędne, aby izolaty stały się oporne na trovafloxacin.
Większy odsetek małych dzieci i białych miał infekcje wywołane szczepami pneumokokowymi, które były oporne na penicylinę, niż miało to miejsce w przypadku osób starszych i czarnych; wynik ten zgadza się z wynikami wcześniejszych badań.7,32 Biała rasa jest prawdopodobnie surogatem czynników takich jak wyższy status społeczno-ekonomiczny i nadużywanie środków przeciwdrobnoustrojowych, co jest prawdopodobnie częstsze wśród białych. 33-35 W latach 1995-1998 proporcja S-penicyliny
[więcej w: gorączka trawiąca, zespół moyamoya, niemiarowość zatokowa ]
[podobne: polopiryna s ulotka, ropnica, olx augustow ]